Dielli ynë nuk është as më i shndritshëm se diejt e tjerë ndërsa madhësia e tij aspak e pazakonshme. Fuqia ndriçuese e yllit më të shndritshëm është 10 000 herë më e madhe se e diellit tonë, kurse e atij më të zbehtit është 10 000 më pak. Kështu dielli ynë është mesatar. Po ashtu edhe për sa i përket temperaturës së sipërfaqes së Diellit. Yjet më të nxehtë kanë një temperaturë prej afërsisht 30 000 Kelvin, ndërsa më të ftohtit prej 3 000K. Në sipërfaqen e diellit tonë mbizotërojnë temperatura prej rreth 6 000 K (rreth 5 500 gradë). Diametri i diellit tonë është gjithashtu mesatar. Ka yje gjigandë që kanë një rreze 500 herë më të madhe, dhe të veckël me një rreze 100 herë më të vogël se të diellit tonë.

Që nga koha kur Dielli lindi deri tani rrezatimi i tij mbi Tokë është rritur me 30 përqind dhe rritet akoma me një përqind çdo njëqindmiljonë vjet.

Sidoqoftë dukuria e cilësuar si "errësimi global" shkakton në mbarë botën që nga vitet '50-të një rënie të dritës së diellit mbi sipërfaqen e tokës me më shumë se 10 %. Në disa qytete të mëdha, si në Hongkong, është regjistruar madje një rënie e dritës së diellit me 35 %.
Edhe në Gjermaninë e Veriut është pakësuar kohëzgjatja e dritës diellore çdo vit që nga viti '50 deri në '90 me rreth 100 orë. Gjithsesi gjatë 15 viteve të fundit është vënë re një nivel i pandryshuar.

Dielli Ynë do të shkelqejë me 10% më tepër mbas një miliard vjetësh. Modelet mbi klimën e përgjithshme tregojnë se kjo do të bënte Tokën në fillim të kthehej në një "serë të lagësht". Mbas tre miljardë vjet shkëlqimi i Diellit do të rritet me 40% që do të bënte që gjendja e Tokës do t´i ngjante asaj të planetit Afroditë. Kjo do të sillte dhe fundin e jetës në planetin tonë.

Mbas 6,5 miliardë vjetësh Dielli do të ketë djegur pjesën e hidrogjenit që ndodhet në qendër dhe do të nisë të shuhet. Faza e shuarjes do të zgjasë një miljard vjetë. Rruzulli i përtharë tokësor do të kapet nga flakët e Diellit. Dielli do të zmadhohet me shpejtësi dhe do të ketë një rreze sa largësia nga Dielli në Tokë. Më vonë ai do të kalojë në një jetë të dytë duke u zvogëluar dhe nisur së djeguri heliumin. Pas djegies së krejt heliumit Dielli do të humbasë sasi të mëdha materie me çlirimin e stuhive diellore që do të vjedhin jashtë të brendshmet e tij. Ajo që do të mbesë nga Dielli do të jetë një bërthamë e vdekur, e vogël dhe e nxehtë në një mjegull ciflash shumëngjyrëshe.

Planeti më afër Diellit është Mërkuri. Toka është planeti i tretë prej Diellit.
Planeti i katërt në largësi prej Diellit, 228 miljonë km prej tij, largësi e cila i përgjigjet 1.52 herë asaj të Tokës, është Marsi. Stinët atje janë të ngjashme me Tokën pasi anohet përkundrejt Diellit në pothuajse të njëjtin bosht si edhe Toka por ato janë dy herë më të gjata pasi viti marsian ka 678 ditë ! Kur Marsi i ka rënë Diellit përqark një herë, Toka i ka rënë dy.
Objektin më të largët që sillet rreth Diellit është Sedna. Për të kryer një rrotullim rreth diellit atij i duhen afro 10 mijë vjet.

Solsticit i Diellit është periudha e vitit kur Dielli është më larg nga Ekuatori.

Filozofët grekë e mbanin Diellin të ishte, si pasqyrim i përpiktë i asaj që shihnin, një trup i vogël. Për një kohë të gjatë Dielli mbahej të ishte më i vogël se Toka. Toka qëndronte në qendër të botës, e rrethuar nga trupa në qiell, që quheshin planetë. Ptolemeu (Claudius Ptolemeus rreth 75 - rreth 160 ) ishte përpjekur, të formulonte lëvizjen e planetëve në një teori të ndërlikuar. Kështu kishte shtatë planetë - Dielli dhe Hëna numëroheshin gjithashtu si të tillë - të cilët silleshin rreth Tokës. Toka "qëndronte e palëvizur" dhe Dielli endej gjatë një viti përqark kubesë së yjeve të palëvizshëm. Të gjithë yjet e palëvizshëm duken si të mbërthyer pikërisht në këtë kube, e cila një herë në ditë sillej rreth e qark Tokës.