Në maj të vitit 1964, 422 personalitete kombëtare të Palestinës në takimin e organizuar në Jerusalem nën udhëheqjen e liderit Ahmed Shuqeiri dhe i përcjellë nga Liga Arabe u formua Organizata për Çlirimin e Palestinës.
Nën ombrellen e PLO u formuan edhe strukturat shtesë të cilat ishin: Këshilli Kombëtar i Palestinës, Komiteti Ekzekutiv i PLO-së, Fondi Kombëtar si dhe Ushtira Çlirimtare e Palestinës. Në vitin 1969 filloi të mbikqyrej nga Fatah me në krye Jaser Arafatin, me që u bë më e pavarur dhe mobilizoi palestinezët me një perkrahje nderkombëtare.
POLITIKA E Z.ARAFAT DHE MARREVESHJA E VITIT 1993
Udhëheqësi i Organizatës për Çlirimin e Palestinës (OÇP) z.Jaser Arafat ishte një figurë e rëndësishme politike në Palestinë. OÇP-ja nën udhëheqjen e z.Arafat në samitin e Rabatit në Tetor të vitit 1974 arriti të sigurojë njohjen nga shtetet arabe si përfaqësuesja më legjitime e popullit palestinez. Arafati dhe OÇP-ja në Nëntor të vitit 1974 arritën të shënonin edhe një sukses tjetër në politikë e kjo ishte momenti kur z.Arafat iu drejtua Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara. Me këtë rast organizatës së tij, OÇP-së iu dha statuti vëzhgues në OKB.
Duke ju falenderuar politikës së z.Arafat për herë të parë në vitin 1974 çështja palestineze ishte pikë e veçantë në agjenden e Kombeve të Bashkuara. Nga ky moment në OKB u nxorrën disa rezuluta e më e rëndësishmja ishte ajo e vitit 1975 me të cilen OKB-ja e konsideroi “Zionizmin” si një formë “aparteidi.”
Marrëveshja e Oslos e nënshkruar në vitin 1993 hapi një faqe të re në historinë e Lindjes së Mesme. Udhëheqësi i OÇP-së z.Jaser Arafat dhe kryeministri i pestë i izraelit Yitzak Rabin nën mbikqyrjen e presidentit Bill Clinton nënshkruan për herë të parë në histori njohjen e njëri-tjetrit dhe bënë marrëveshjen e parë bilaterale.
Gjëndja e vështirë në Palestinë nuk u ndryshua edhe pas kësaj marrëveshje të arritur mes autoritetit palestinez dhe kryeministrit Rabin. Kryeministrit Rabin pas kësaj marrëveshje iu bë atentat dhe vdiq.
Marveshja në Oslo nuk u dha palestinezëve të drejten që të kthehen në shtëpitë e tyre nga të cilat u perzunë në vitin 1948. Të gjykosh me mëndje të shendoshë është e pamundshme të zgjidhet problemi i Palestinës në qoftë se nuk u lejohet refugjatëve të kthehen në vendet e tyre. Përderisa okupatori shikon në Jeruzalem dhe në tërë token palestineze si një vend të vetin dhe shikon palestinezet si “kafshë me dy këmbë”, nuk do të ketë paqe në Lindjen e Mesme.
Duke vështruar marrëveshjen, distancen kohore që nga nënshkrimi dhe arritjet mund të konkludoj se përderisa okupatori i Palestinës nuk heq dorë nga dhuna, angazhimi diplomatik nuk do të japë fryte. Tani në Lindjen e Mesme zëri i granatave, tankeve dhe projektilëve dëgjohet shumë më larg se sa zëri i diplomacisë.
Ambasadori dr.Zuhari Al-Shun gjëndjen aktuale në Palestinë e përshkruan kështu: Situata e vështirë është sidomos në Gaza, por edhe në Bregun Perendimor. Në këto vende ndodhin vrasje, në punktet izraelite qytetaret rrihen, keqtrajtohen. E tëra bëhet vetëm për shkak të okupimit. Në Palestinë arrestohen edhe ministrat, kemi rastin e arrestimit të ministrit të arsimit. Stabiliteti është nën zero.
Z.Al-Shun thotë se, nese flasim për stabilitet në Lindjen e Mesme atëherë mund të them, se do të mund të kishim stabilitet vetëm atëherë kur nga Rripi i Gazës, Bregu Perendimor dhe Jeruzalemi Lindor do të largoheshin forcat dhe politika izraelite. Presidenti jonë Abas po mundohet të bëjë çdo gjë që është e mundur për të arritur deri tek paqja, por qeveria dhe politika izraelite nuk është e gatshme të ndermarrë ndonjë masë për të arritur deri te paqja.
