Ideja e zhvillimit të pushkës së pas Luftës së Dytë Botërore, nuk mund të konsiderohet si diçka e re. Ajo më tepër është një vazhdimësi e ideve dhe përpjekjeve të filluara para Luftës së Parë Botërore dhe të përparuara deri në finalizim gjatë Luftës së Dytë Botërore. Nisma e parë për armatosjen e ushtrisë me armë automatike, bëhet me shpikjen e mitralozit, i cili për shkak të peshës së madhe nuk mundi të bëhej armë personale e ushtarëve. Pas kësaj, u kalua në ekstremin tjetër kur u shpik automatiku, i cili për nga pesha i plotësonte kushtet e një arme personale, mirëpo për nga efektet ishte larg armëve që u nevojiteshin radhëve të para në front. Përmes pushkëmitralozit u tentua të gjendet mesi i dëshiruar, por edhe ai mbeti në radhën e armëve të kategorizuara si armë kolektive. Si rezultat i këtyre ecejakeve nga njëra anë në anën tjetër, atëherë u realizua pushka gjysmëautomatike, e cila edhe pse nuk mundi të masivizohet dhe të bëhet armë standarde e ushtrive, në mënyrë selektive mbeti në përdorim edhe pas Luftës së Dytë Botërore. Kështu, në vazhdën e këtyre përpjekjeve e arritura më e madhe, e cila njëherësh shërbeu edhe si bazë për konstruktimin e pushkëve të pas Luftës së Dytë Botërore, është konstruktimi nga gjermanët i pushkës automatike MP-44[1]. Po të krahasohet kjo pushkë me të gjitha modelet e pushkëve të prodhuara deri sot, do të shihet se çdo konstruktor me apo pa vetëdije, i ka marrë nga disa elemente konstruktive nga kjo pushkë, duke filluar nga dizajni e deri te mënyra e funksionimit.
Në krahasim me dy luftërat botërore, pushka pësoi ndryshime të dukshme teknike, të cilat ndikuan edhe në përparimet e përdorimin të saj taktik. Këto përmirësime konsistonin në disa elemente, të cilat asaj i dhanë atributin e armës personale me mundësi të mëdha luftarake. Asnjëherë më parë, ushtari i këmbësorisë nuk ishte i pajisur me armë më efikase dhe më praktike se sa me pushkë automatike. Elementet, të cilat iu shtuan pushkës dhe ia rritën efikasitetin dhe prakticitetin janë; qitja automatike, mbushja përmes karikatorit, mundësia e hapjes së zjarrit nga të gjitha pozitat e mundshme (nga pozicioni, si dhe në lëvizje), pesha e vogël e armës dhe efektshmëria e goditjes nga 400 deri në 600 m. Po ashtu, vendosja në pushkë automatike e tromblonit dhe e pajisjeve për hedhjen e granatave, bëri të mundur që ushtari i armatosur me këtë armë, të ketë mundësinë e asgjësimit apo dëmtimit, të çdo objektivi të fortifikuar apo të blinduar, i cili do të paraqitej në fushëbetejë. Këto elemente bënë që ushtari i armatosur me pushkë automatike, të jetë në gjendje që të hapë zjarr të mjaftueshëm në mbrojtje apo në mësymje, pa pasur nevojë të bartë peshë të stërngarkuar. Po ashtu, këto përmirësime mundësuan që operimi i këmbësorisë në fushëbetejë të jetë shumë më i madh me numër shumë më të vogël të ushtarëve. Në kushtet e armatosjes së këmbësorisë me pushkë automatike, grupi i përbërë prej 4 deri në 7 ushtarë, bëhet njësi themelore operative. Kjo mund të shpjegohet me faktin se batalioni si njësi taktike standarde e këmbësorisë, në kushtet e armatosjes me pushkë automatike varësisht nga relievi, ka mundësi të mbulojë vijën frontale prej 3 deri 5 km. gjerësi, si dhe 2 deri 2,5 km. thellësi. Ndërkohë, në dy luftërat botërore, hapësirën frontale prej një kilometri, mesatarisht duhej ta mbulonin katër deri në gjashtë batalione.[2] Po të shikohet në prizmin e rendimentit, ushtari i armatosur me pushkë automatike i tejkalon shumë herë ata të armatosur me pushkë përsëritëse. Derisa një ushtar i armatosur me pushkë përsëritëse në dy luftërat botërore ishte në gjendje që mbrenda një minuti t’i ndezë 20 fishekë, ushtari i armatosur me pushkë automatike ka mundësi që të ndezë pesë herë më tepër dhe të ketë efektshmëri të kënaqshme në precizitet e distancë.

                               * * *
Meqë gjermanët pjesën më të madhe të pushkëve automatike MP-44 i kishin dërguar për testim në frontin e Lindjes, ushtria sovjetike ishte ajo, e cila e para është përballur me fuqinë e zjarrit të kësaj arme, por njëkohësisht kishte edhe privilegjin e posedimit të saj si trofe lufte. Se ai ka rënë në dorë rreshterit të ushtrisë së kuqe Mihail Timofejeviç Kallashnjikovit ndonjë ekzemplar i saj, nuk është konfirmuar deri sot. Mirëpo, modeli i konstruktuar nga ai, i njohur në mbarë botën si AK-47 është shumë i përafërt në të gjitha aspektet me pushkën gjermane MP-44.
Në konkursin për konstruktim të pushkës automatike të shpallur pas lufte nga Ministria e Mbrojtjes së Bashkimit Sovjetik, konkurron edhe M. Kallashnjikov. Ai këtë konkurs e fiton në konkurrencë të fortë me konstruktorët e njohur sovjetikë të armëve, Vasilij Degtjarev dhe Georgij Simonov. Sipas M. Kallashnjikovit, pas testimit përfundimtar të modeleve konkurruese, Degtjarevi i madh thotë: »Rreshteri fitoi, dërgojeni modelin tim në muze!«[3]
Pushka automatike e konstruktuar nga M. Kallashnjikov më 1951, pranohet nga ushtria sovjetike dhe merr emrin zyrtar AK-47, e cila deri sot bëhet pushkë zyrtare e ushtrive të rreth 55 shteteve të botës. Pas themelimit të Paktit të Varshavës, në shumë vende anëtare fillon edhe prodhimi i saj sipas licencës. Ndër versionet më karakteristike të bëra mbi bazën e AK-47 janë: Kina T-56, Çekosllovakia VZ-58, dhe Finlanda M-1962. Vlerësohet se deri sot janë prodhuar afër 100 milionë pushkë të prodhuara mbi bazë të këtij sistemi.
Karakteristikat themelore të kësaj pushke janë: E shfrytëzon fishekun e modelit sovjetik M 43 të kalibrit  7, 62 X 39 mm. Parimi i punës së saj është mbi huazimin e gazrave të barutit nga tyta, pesha 3, 8 kg, gjatësia 876 mm. dhe mbushet me karikator prej 30 fishekësh.
Pushka e parë automatike e adoptuar nga ushtritë e vendeve perëndimore është FN FAL M-50 të kalibrit 7, 62 X 51 mm. prodhim i  fabrikës së njohur belge për prodhimin e armëve FN (Fabrique Nacional). Në përdorim eksperimental është lëshuar në vitin 1949, ndërsa me pak përmirësime në vitin 1950 fillon prodhimi serik i saj. Një sasi e pushkëve të këtij modeli janë prodhuar në kalibrin 7, 9 X 57 për ushtrinë gjermane, mirëpo pasi NATO e standardizoi fishekun 7, 62 X 51, prodhimi i saj vazhdon në këtë kalibër. Me këtë pushkë, veç ushtrisë belge dhe asaj gjermane furnizohet edhe ushtria britanike e Malajzisë dhe e Keniës. Më vonë britanikët mbi bazë të këtij modeli e filluan prodhimin e modelit L1A2. Karakteristikat e përgjithshme të kësaj pushke janë: Sistemi i punës automatik, mundësohet në bazë të huazimit të gazrave të barutit nga tyta, mbushet me karikator me kapacitet prej 20 fishekësh,  masa e armës së zbrazët 3, 71 kg. ndërsa e mbushur 4,05 kg. gjatësia 1.000 mm. 
Përpjekjet për të futur në përdorim të ushtrisë pushkë automatike në SHBA e kanë fillimin në një porosi të Pentagonit në vitin 1950, kur është bërë specifikimi në të cilin është kërkuar që të shpallet konkurs për një pushkë luftarake, e cila duhej të ishte automatike e lehtë dhe e shkurtër. Projekti për këtë pushkë është zhvilluar nga Eugen Stoner dhe fillimisht ka qenë i njohur me emrin AR-15. Në vitin 1955, prodhohet prototipi i parë i kalibrit 7. 62 NATO.