Trupi dhe shqisat tona e vënë re rrezikun kohë më përpara se ne të bëhemi të vetëdijshëm mbi të.

Foshnjet zotërojnë që kur lindin një sistem të natyrshëm paralajmërues. Atyre nuk u pëlqen ushqimi i hidhët. Sepse edhe lëndët helmuese kanë shpesh shije të hidhët, dhe reagimi i tyre nuk është gjë tjetër veç se një mekanizëm instinktiv mbrojtës, i cili është zhvilluar përgjatë miliona vjetësh evolucioni duke i siguruar mbijetesën edhe më të voglit.

Edhe ndjenja e neverisë, që është një nga emocionet bazë të njeriut, është një mekanizëm i stërholluar mbrojtës i trupit me të cilin lindim.

Krejt pa e ditur, njerëz nga të gjitha kulturat e ndryshme të botës kanë të pështirë ndaj të njëta gjërave.

Krimbat, larvat, shushunjat, merimangat, parazitët apo sëmundjembartësit njihen instinktivisht kudo si kanosës të shëndetit.
Gjithashtu të pështirë na japin kufomat dhe mishi i kalbur apo plagët e qelbëzuara. Gjellët e prishura na bëjnë për të vjellë ndërsa erërava të këqija përpiqemi t’u shmangemi. E gjitha kjo nuk ndodh pa shkak: Shumë gjëra që na sjellin të pështirë janë në të vërtetë helmuese apo mbartëse sëmundjesh.

Në të vërtetë të gjithë gjitarët ndjejnë të pështirë - p.sh. nga një vezë e prishur.

Ndjenja e neverisë mund të zotërohet. Kështu në disa kultura, insektet, gjarpërijtë apo qentë bëjnë pjesë tek gjellët më të parapëlqyera.

Rreth moshës 2 vjeçare fëmijët mësojnë prej prindërve të tyre se çfarë të hanë e çfarë jo. Kjo është edhe mosha kur lind frika ndaj qenve apo merimangave.

Ajo që është mahnitëse, trupi i njeriut i ndjen vetë shkaktarët e sëmundjeve. Duket qartë që njeriu është i aftë deri ta nuhasë rrezikun.