Mjetet e para që njeriu ka përdorur për ta kuptuar të tjerët kanë qenë duart. Komunikacioni nisi përmes gjesteve. Dhe më pas erdhën fjalët.

Dora u mësoi njerëzve të flasin. Dikur stërgjyshërit tanë nisën të tregonin me dorë sendet dhe pastaj t'u bashkangjisnin tingujt. Gishti tregues u dha sendeve emrin e tyre.

Edhe tani pas 40 000 vjetësh arrimë akoma ta kuptojmë gjuhën e duarve. E përcjellur nga brezi në brez, kjo gjuhë e përgjithshme shenjash e kohëve të hershme të njerëzve ka mbetur e ruajtur. Çdo njeri e kupton atë, edhe në foltë kinezçe, rusisht, gjermanisht, shqip apo suaheli.

Përmes duarve mësojnë njerëzit të numërojnë. Sistemin dhjetësh e keni në duart e tuaja. Po ta shohësh me qëllimin e mirëfilltë të numërimit sistemi dymbëshjetësh do të ishte më praktik, pasi ky numër është i mundur të ndahet në tre apo katër pjesë të plota, dita ka dymbëdhjetë orë, po kaq edhe nata. Ndërsa viti ndahet në 12 muaj. Por njeriu ka në përdorim vetëm dhjetë gishta. Prandaj edhe feston përvjetoret dhjetëvjeçare, qindvjeçare apo mijëvjeçare. Shkencëtarët kanë zbuluar se edhe kafshët mund të numërojnë deri në tre.

Dora e bëri njeriun atë që është sot

Kryevepra dorë është e përbërë nga 27 kocka dhe 36 nyje. Asnjë dorë nuk i ngjan tjetrës, as e majta së djathtës. Gjasat që dy njerëz të kenë të njëjtën gjurmë gishtërinjsh janë një në një miliardë. As edhe vetë binjakët njëvezësh nuk kanë të njëjtën gjedhe.

Për të lëvruar dorën e njeriut nevojitet më tepër vend në tru sa çka i nevojitet ndonjë qenieje tjetër për organin e saj kapës. Kaq i madh është ky vend sa i vënë në përpjesëtim me vendin e organeve të tjera duart duhet të ishin gjigande.

Njeriu ka arritur të ndërtojë makineri që janë më inteligjente se vetë ai. Por shkencëtarët nuk kanë arritur akoma të krijojnë një makineri që është e zonja të bëjë po ato veprime që bën dora jonë.