Ndërkohë që disa hormone, që nuk prodhohen për një kohë të gjatë, janë përgjegjëse për ndjenjat romantike të periudhës së parë të rënies në dashuri, ndikojnë disa hormone të tjera për të shtuar dëshirën për një lidhje me afat akoma më të gjatë me partnerin
Shumë marrëdhënie çiftore mbeten të pandryshuara edhe pas periudhës së hershme të rënies në dashuri. Dëshira e madhe për qetësi dhe siguri i mban partnerët së bashku. Për këtë kujdeset një "hormon besnikërie" i caktuar, oksitocina.
Vijon nga Rënia në dashuri
Oksitocina të bën të lumtur
Oksitocina ka gisht në shumë procese në trup. Për shembull oksitocinë prodhohet me të madhe gjatë shtatzënësisë dhe lindjes. Ajo i liron shtrëngimet e gjatë-lindjes dhe nxit formimin e qumështit të nënës gjatë amënimit. Pandehet se mos përveç kësaj, përmes ndikimit të oksitocinës krijohet edhe lidhja e ngushtë amë-foshnje.
Edhe gjatë takimeve të trupngjeshura ndër partnerë ngjet një rritje e pasqyrës së oksitocinës në gjak. Ky hormon zgjon ndjenjat e lumturisë dhe të ndjehurit e pasjes së një lidhjeje të fuqishme.
Katër vjet kohëzgjatje
Hulumtuesit janë të mendimit se hormoni oksitocinë ndikon në jetën tonë dashurore për vetëm katër vjet. Ritmi katërvjeçar i oksitocinës mund të jetë trashëgim nga stërgjyshërit tanë. Në atë kohë gratë ishin të varura nga partnerët e tyre për sa kohë që i kishin fëmijët të vegjël. Meshkujt i mbanin ato me ushqim dhe u ofronin mbrojtje.
Për shkak se rritja e fëmijës kërkon kohë të gjatë, stërgjyshet tona lindnin mesatarisht një fëmijë në katër vjet. Kohën midis lindjeve ato e kalonin me sa duket gjithnjë në lidhje të qëndrueshme çiftore. Pas rreth 4 vjetësh fëmija dilte më në fund nga faza e asaj të fëmijës së vogël. Ëma ishte sërish e pavarur dhe mund t'i drejtohej një partneri të ri. Në këtë mënyrë - sipas mendimit të dijetarëve - është rregulluar në trurin tonë, përgjatë evolucionit dhe gjedhes së stërvjetër të lidhjeve njerëzore, rënia në dashuri dhe mbarimi i saj.
Fatmirësisht sjelljet e njeriut nuk janë të varura vetëm nga hormonet. Pjesa më e madhe e tyre përcaktohen nga rregulla kulturore dhe shoqërore. Kështu që hormonet janë vetëm një shenjë që tregon se prika jonë gjenetike ndikon pjesërisht në sjelljet tona. Kjo trashëgimi nuk është e njëjtë tek gruaja si tek burri, të paktën ndryshon në një kromozon. A mund të jetë ky shkaku që këta shpesh nuk kuptohen ndërmjet tyre ?
Vijon me "A mendojnë gratë ndryshe nga burrat ?".
Përgatiti : Alvin Ekmekçiu
Burimi: gjermanja ZDF/Die sexuelle (R)evolution/26.11.2003
Vë re! Ky shkrim nuk lejohet të kopjohet dhe të përdoret për qëllime komerciale (fitimprurëse). Mbi lejet e përdorimit të shkrimeve të © Rruzull.net lexo këtu.
| 
