Njëri prej trupave të vegjël qiellorë i përbërë nga shkëmbinj dhe metale që i bien përqark diellit (kryesisht midis orbitave të Marsit dhe Jupiterit).

Një element që haset me shumicë në asteroide është iridiumi.

ESA don përmes projektit "Don Quijote" (Don Kishot) të largojë asteroidet që në të ardhmen do të kenë një orbitë përplasëse me Tokën. Për këtë asaj i duhen dy mjete hapësirëfluturuese: që të dyja do të nisen njëkohësisht, por "Sancho" (Sanço) do të marrë një kurs më të shkurtër dhe do të dërgojë shumë zbulorë mbi sipërfaqen e asteroidit për të kthjelluar strukturën e tij. Ndërsa "Hidalgo" do ta godasë me shpejtësi dhjetë kilometra në orë; "Sancho" do të masë gjatë përplasjes të dhëna mbi bërthamën e këtij trupi qiellor. Përmes kësaj do të përftohen njohuri të çmuara mbi ndërtimin e brendshëm të sendit që po i afrohet Tokës.

Për të mundësuar organizimin e një misioni të suksesshëm mbrojtjeje, duhet për shembull të dihet se si duket struktura e brendshme e sendit, si është natyra e sipërfaqes: a është poroze, a është pluhur i hershëm apo kemi të bëjmë me një sipërfaqe të sheshtë e të fortë ?

Pastaj do të ishte e mundur të gjehej mënyra për të mposhtur asteroidin. Hedhja në erë do të ishte zgjidhja e mesme, kur koha paralajmëruese do të ishte e shkurtër. Por nëse asteroidi do të copëtohej në pjesë më të vogla, të cilat do ta ruanin në thelb orbitën e tyre, atëherë problemi nuk do të ishte zgjidhur. Një raketë me shtytje diellore mund ta shtynte asteroidin në një orbitë jo të rrezikshme për Tokën. Por kjo do të kërkonte disa dhjetëvjeçarë.

Sipas një vegimi të dijetarëve një asteroid do të ishte i popullueshëm ku thellë në shkrepa do të krijoheshin qytetet e reja.

Përplasjet e asteroideve në Marsin e hershëm kanë çuar drejt periudhash të shkurtra me klimë të ngrohtë dhe të lagësht kur rrebeshet gdhendën rrjetin e lashtë të luginave të këtij planeti.

Çdo 10 apo 20 milionë vjet përplasen mbi Mars asteroidë të gjatësive 100 apo 200 kilometra.

Luginat e Marsit u formuan në kohën, e ashtuquajtur, bombardimit të rëndë të vonshëm të Marsit nga asteroidet, rreth 4 miliardë vjet më parë.

Përplasjet duhet të kenë shkrirë akullin e gjendur nën sipërfaqe duke hedhur avuj uji në atmosferë dhe duke sjellur krijimin e lumenjve, rrëkeve apo shkarjeve të tokës përgjatë tërë planetit, kjo sipas një studimi më të ri të një grupi studiuesish të Universitetit të Colorado's në SHBA të udhëhequr nga Teresa Segura. Për këtë studimi u shfrytëzuan fotografitë dhe një model kompjuterik i planetit.

Uji nën sipërfaqen e Marsit duhet të jetë shkrirë nga energjia e përplasjeve duke krijuar lumenj lymi ndërsa avulli i ujit në atmosferë duhet të ketë rënë në tokë si shi.

Sipas disa shkencëtarëve për të zhvendosur Tokën do të mjaftonte që një asteroid me madhësi prej rreth 100 km të kalonte rreth gjashtëmbëdhjetëmijë kilometra pranë Tokës duke i dhënë asaj një pjesë të energjisë së tij orbitale. Pastaj asteroidi do të çohej për tek Jupiteri pej të cilit do të fitonte më tepër energji që do të vinte për t´ia dhënë përsëri Tokës. Është e njëjta teknikë që përdoret për të dërguar anije kozmike për në planetët e jashtëm të Sistemit Tonë Diellor.

Shih: